Fataskápurinn stækkar

Á tæpum fjórum vikum á lágkolvetna kúrnum hefur magamálið mitt minnkað um 8 cm. Til þess að fagna þessum tímamótum fór ég út í bílskúr í gær, að leita af gömlum fötum. Flestum flíkunum hafði verið pakkað niður þegar ekki var lengur hægt að koma bumbunni fyrir í þeim. Það var ánægjulegt að komast aftur í föt sem manni fannst hafa verið send í helgan stein langt fyrir aldur fram. Fataskápurinn hefur stækkað umtalsvert fyrir vikið. Og mun halda áfram að stækka með þessu áframhaldi.

Enn sem komið er hef ég ekki tekið neina nammidaga og hef ekki í hyggju að byrja á því núna. Þó er ég að fara á árshátíð í vinnunni minni þann 7. september, þar sem boðið verður upp á alls kyns kræsingar sem erfitt verður að fúlsa við. Þar af leiðandi hef ég ákveðið að ég muni éta sykur og önnur kolvetni á þeim degi. 

Þegar ég er kominn niður í mína kjörþyngd, sem er eitthvað í kringum 82-3 kg, þá hafði ég hugsað mér að byrja að leyfa mér meira. Á meðal þess sem ég mun þá taka inn eru flókin kolvetni, s.s. sætar kartöflur og baunir. Ég hugsa að ég muni ekki éta kartöflur aftur og sé ekki fram á að sakna þeirra neitt sérstaklega. Hefðbundið brauð er líka að mestu leyti úti um alla framtíð, hugsa ég. Þá geri ég ráð fyrir því að ég muni leyfa mér einhver sætindi endrum og eins, en þó ekki þannig að ég sé að gúffa í mig Vesturbæjarís á hverju kvöldi. Hef mjög takmarkaðan áhuga á að missa tökin aftur -- einfaldlega nenni því ekki.

Að gefast upp á átakinu

Undanfarnir dagar hafa verið pínu erfiðir. Ekki að það sé erfitt að halda sig við að borða bara lág kolvetna fæði - það er eiginlega ekkert mál þessa dagana - heldur frekar hefur mér fundist svo lítið vera að gerast. Nánast óháð því hvað ég hef verið duglegur að forðast kolvetni og mælist dag eftir dag í ketosis-ástandi er ég alltaf jafn spikfeitur þegar ég stíg á vigtina. Ég get ekki neitað því að mér "finnst" ég vera grennri og málbandið segir aðeins aðra sögu en helvítis svikula vigtin mín.

Eftir að hafa heitið því að kveikja í vigtinni og henda henni út í tunnu gaf hún sig. Í dag er ég léttari en ég hef verið í heilt ár og var 94.4 kg þegar ég hlunkaðist fram úr í morgun. Það þýðir basically að ég hef léttst um 5.5 kg frá því ég var hvað þyngstur.

Ég var orðinn frekar frústreraður og fannst lítið vera að gerast í þessum pakka undanfarið. Í gær, hins vegar, neyddist ég til þess að drattast upp Esjuna með vinnufélaga mínum. Ég var búinn að vera að plana að fara aftur í ræktina eftir að hafa verið í pásu síðan ég byrjaði á LKL, en ekki haft mig af stað. Þannig að Esju-röltið í gær kom þessu hressilega á hreyfingu.

Það var svolítið merkilegt við að labba á Esjuna í gærkvöldi. Áður en ég lagði í hann fékk ég mér kaffibolla með kókosolíu út í og pínulítið oststykki en hafði ekki borðað kvöldmat. Þrátt fyrir rúmlega þriggja tíma fjallgöngu fann ég ekkert fyrir svengd allan tímann. Þegar ég kom aftur heim fékk ég mér vatn að drekka og svo einn NOW próteindrykk. Þetta ku vera eitt af því sem gerist þegar maður er á LKL - maður finnur ekki svo mikið fyrir svengd. Það er eiginlega dálítið gaman að hafa matarlystina sína "under control". Ég hef svo lengi verið í þeirri stöðu að truflast hreinlega af svengd, endrum og eins, og þurfa þá að raða í mig alls kyns rusli til þess að svala þörfinni. Það eru ekki "kalkúleraðar" ákvarðanir að baki því sem verður fyrir valinu þá - þvert á móti er það einfaldlega það sem er hendi næst. Gott að vera laus við það.